ندای روشن / بالاخره خورشید از غرب طلوع کرد و رهبر معظم انقلاب فرمان عفو عمومی صادر نمودند. در بدو امر هر کنشگر سیاسی از رؤیت این خبر به وجد می آید و به خود می گوید که شکر خدا انگار سر عقل آمده اند. شخصاً بنا داشتم از این تصمیم عاقلانه تقدیر و تشکر کنم که ناگاه با دیدن متن خبر شوکه شدم و هنوز که هنوز است مات و متحیر انگشت به دندان گرفته ام.
اعلام کرده اند افراد غیرمشمول موارد ذیل آزاد خواهند شد.
الف – عدم مباشرت، مشارکت و معاونت در ارتکاب جرایم مستوجب مجازات محاربه افساد فی‌الارض و بغی؛
ب – عدم ارتکاب جاسوسی به نفع اجانب؛
پ – عدم ارتباط مستقیم با عوامل سرویس‌های اطلاعاتی خارجی؛
ت – عدم ارتکاب قتل و جرح عمدی؛
ث – عدم ارتکاب تخریب و احراق عمده تأسیسات دولتی، نظامی و عمومی؛
ج – عدم عضویت و وابستگی در گروهک‌های معاند و برانداز؛
چ – نداشتن بیش از دو فقره سابقه محکومیت مؤثر کیفری؛
ح – نداشتن شاکی یا مدعی خصوصی یا حسب مورد اعلام رضایت آنان یا جبران ضرر و زیان؛
یک بند دیگر هم هست که با خواندن آن یک شاخ کرگدن بر سرتان سبز می شود.
خوانندگان محترم اندکی تأمل بفرمایید و پس از تحقیق و بررسی به بندهٔ حقیر اطلاع دهید که فرد نامشمول این شروط چه کرده که اکنون باید پشت میله ها سر در گریبان و به دور از خانواده عذاب بکشد؟ محارب که نبوده، مفسد فی الارض هم نیست، متهم به بغی هم نمی باشد، جاسوسی هم نکرده و ارتباطی هم با آنها ندارد، قاتل نیست، کسی را هم مجروح نکرده، به گروه های برانداز تعلق خاطری ندارد، سابقهٔ کیفری هم ندارد، کسی شاکی خصوصی او نمی باشد، خدایا پس به کدامین گناه در قفس افتاده و مورد زجر و شکنجه واقع می شود؟ بند آخر را بنگرید:
خ – اظهار ندامت و تعهد کتبی مبنی بر عدم تکرار جرم عمدی مشابه.
از چه اظهار پشیمانی کند، از جرمی که انجام نداده؟
طبق گزارش خبرگزاری فارس بناست دهها هزار نفر حائز این شرایط از بند آزاد شوند، آیا این بدان معنا نیست که خیل کثیری از هموطنان ما تنها برای یک اعتراض ساده دستگیر و روانهٔ زندان شده اند؟ دردآور اینکه حالا برای جرم ناکرده تعهد هم باید بدهند.
بندهٔ حقیر توصیه ای به مسئولان نظام دارم و آن اینکه به اطلاع مردم برسانند که آن قسمت از قانون اساسی که به حق و حقوق شهروندی تعلق دارد کشک است و ذره ای بدان دلخوش نباشید. صریح بگویید مثلاً
اصل ۲۷ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران:
تشکیل اجتماعات و راه پیمایی ها، بدون حمل سلاح، به شرط آن که مخل به مبانی اسلام نباشد آزاد است.
تنها برای بستن دهان دشمنان و از سرناچاری برای نمایش دموکراسی در بین اصول گنجانده شده است. لذا تصریح کنید که اگر پایشان را برای اعتراض ( که شما اسمش را اغتشاش می گذارید) به خیابان بگذارند، کارشان با کرام الکاتبین است. به عبارت ساده آنها را شیر فهم کنید که تنها به خاطر توهم بهره مندی از این حق، اگر هیچ‌یک از موارد بالا را به آنها نچسبانید، بعد از کلی زندان، شلاق و شکنجه چنانچه حضرت آقا دلشان به رحم آمده عفو بفرمایند، بدون تعهد، باید خواب خانه و کاشانه را ببینند.
گمان ندارم که در هیچ کجای دنیا مال کسی را با منت به خود او بفروشند و وی را ملزم و متعهد کنند که به هیچ وجه از حق مالکیت خود استفاده نکند.
خود کرده را تدبیر نیست، چرا که ما برای همین مزایا انقلاب کرده بودیم و هم اکنون می بایست برای این لطف بی مثال سجدهٔ شکر به جای آوریم و در سالگرد پیروزی انقلاب با حضور در راهپیمایی با رهبر معظم انقلاب تجدید بیعت کنیم.
