خانم محمدی در مورد چگونگی بروز فاجعه مرگبار زندان اوین نوشت که سه روز پیش از این حادثه، کپسول‌های آتش‌خاموش‌کن به دستور ریاست زندان و به بهانه پر کردن، از بند خارج شد.
او با تشبیه حادثه آتش‌سوزی زندان اوین به میدان جنگ نوشت: «با توجه به مجموعه شرایط حاکم بر زندان و آنچه آن شب همه ما شاهد بودیم زندان بی‌شباهت به میدان جنگ نبود و نیرو‌های امنیتی و نظامی از زمین و بالای پشت‌بام‌ها، بند‌ها را به محاصره گرفته بودند و زندانیان به شلیک گلوله تهدید می‌شدند و صد‌ها گلوله شلیک شد و انفجار‌های مهیبی رخ داد.»
این زندانی سیاسی با محکوم کردن حمله به بند‌های سیاسی و ضرب و شتم زندانیان از انتقال بیش از ٩٠٠ زندانی به مکان‌های معلوم و نامعلوم و همچنین تداوم شرایط به شدت امنیتی در زندان خبر داد.
سرکوب آزادی بیان، عقیده و اندیشه ناقض ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۱۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ است که بر حق افراد بر انتشار آزادانه افکار و عقاید و نظریات و دیدگاههای سیاسی و عقیدتی تاکید می کند. در ماده ۵ از قانون آئین دادرسی کیفری بر اطلاع یافتن متهم در اسرع وقت از اتهامات انتسابی و فراهم کردن حق دسترسی به وکیل و سایر حقوق دفاعی مذکور در قانون نیز مورد تاکید شده است. عدم امکان دسترسی به وکیل برای متهم از جمله موارد ناقض اسناد بین المللی حقوق بشر, ماده ۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۶ دسامبر ۱۹۶۶ است. همچنین، برخورداری افراد از حق روند دادرسی عادلانه از جمله حقوق سلب نشدنی است که در ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر به آن تاکید شده است. اعتراف گیری توام با ارعاب و تهدید، ناقض در ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۷ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی و مصداق بارز شکنجه است.
