خودکشی و خبرهای مرتبط با این معضل در طی سالهای گذشته افزایش یافته و گاها در صدر اخبار قرار میگیرد. بازتابهای حاصله از نشر این اخبار به بحث و گفتگو های در این رابطه انجامیده است.
اما طی چند سال اخیر و با افزایش بحران‌های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، آمارها نشان از افزایش میزان خودکشی، به ویژه کاهش سن خودکشی دارد. گزارش‌هایی متعدد و بعضا روزانه در رابطه با اقدام به خودکشی در میان تمامی اقشار جامعه از جمله در بین نوجوانان از سنین ۱۲ سال به بالا منتشر شده است که به نگرانی های شدید جامعه و سعی در یافتن و اقدام به راهکارهای جدی برای مقابله و پیشگیری از این معضل را میطلبد.
روند روبه رشد خودکشیها در کوردستان و ایران علاوه بر مشکلات و فشارهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، خبر از رشد اختلالات روانی مانند افسردگی، کاهش میزان امید و انگیزه افراد برای آینده می‌دهد. نبود حمایتهای دولتی به ویژه در وضعیت کنونی اقتصادی که باعث هر چه بیشتر شدن فقر و بیکاری و به تبعات آن طلاقها و از هم گسیختگی های خانوادگی شده است. فقدان غیر قابل انکار حمایت از زنان و کودکان، فشارهای روزافزون اجتماعی بر زندگی مردم، شکست ها، سوءاستفاده‌های جنسی، محدودیتها، تبعیض‌ها، و… در ایران می‌توانند از اصلی‌ترین دلایل روند رو به رشد این معضل باشند و متاسفانه با وجود زنگ خطرهای متعدد روزانه و اینکه خودکشیها نه تنها عاملی برای مشکلات روانی در جامعه بلکه ازدیاد و تکرار آن باعث تبلیغ این اقدام می‌شود و این به نوبه خود خیلی خطرناکتر است.
اما با این وجود حکومت ایران هیچ‌گونه راهکاری در رابطه با این مشکل در پیش نگرفته است و به هنگام مطرح کردن این مسئله، مسئولین با مقایسه کردن آمار خودکشیها در ایران با آمارهای جهانی و کوچک نشان دادن مسئله سعی در کتمان بی‌مسئولیتی، بی‌کفایتی و ناتوانی خود در حل این معضل و سایر بحران‌هایی را دارند که خود آنان مسبب اصلی آن در جامعه هستند و در این بین این اقشار مختلف جامعه، کودکان و نوجوانان هستند که باید جور ناکارامدی مسئولین را بکشنند.
